Hiç bir iyilik “ceza”sız kalmaz!.

Hiç bir yanlış da karşılıksız kalmaz!.

“Bilincinizdekini (düşüncenizi) açıklasanız da, içinizde saklasanız da onunla Allah sizi hesaba çeker…” (s:2, a:284)

Bu ayetten sonra gelen ayetlerde, bu uyarı iptal olmamış; ancak kişinin elinde olmayandan mesûl olmayacağı belirtilmiştir… Yani, o düşüncenin ilk aklına geldiği andan değil; o düşünceyi devam ettirmeye başlamandan itibaren sorumlusun ve sistem çalışmaya başlar!.

Burada enteresan olan husus şudur:

Zira, yanlış yapan, yaptığı yanlıştan dolayı cezalandığını farketse, ya da etrafındakiler anlasa, bu defa zorunlu inanca kapı açılacaktır!… Oysa, sistem, kimsenin dünya hayatı içinde, kolay kolay yaptığı yanlışların cezasını çektiğini anlamaması üzerine kurulmuştur!. Artık o kişi taklidi din anlayışıyla yaşar ve tüm uğraşısı dünyada bırakıp gideceği şeyler olur!.

Dünyadayken, yaptığının cezasını çekmeye başlama sisteminin adı Kur’ân dilinde “MEKR”dir!.

Kişi, yaptığı yanlıştaki niyetine göre, 40 günden kırk yıla, ya da ömrünün sonuna kadar karşılığını alır ki, buna kalbin kararması denir… Eğer o kişiye iman üzere gitmeme durumuna yol açarsa fiîli, bu defa da kalbi mühürlenmiştir, (anlayışı körelmiştir) denir!.

“Anlayışın körelmesi”, genel olarak, basiretin gerçekleri değerlendirememesinin adıdır!.

Burada eğer dikkat edilirse, yasaklanan fiil, “kötü düşünce”dir = ”su-i zan”dır; yani, karşısındakinin hakketmediği şekilde, onun hakkında düşünce sahibi olmaktır!.

“Kötü düşünce” ilk aklına geldiği anda, kişi mes’ûl olmaz; ama onu devam ettirmeye başladığı andan itibaren sistem gereği, özünden gelen bir biçimde beyin kendisini o konuda körleştirmeye, kilitlemeye başlar!..

Birisini suçlamanın karşılığı, Allah takdir ve iradesini inkâr yolundan ilerliyerek, imansızlığa kadar uzanır; ve o kişi bu hâl üzere ölürse, âhırete imansız gider!. “Yuhasibküm BİHİLLAH” hükmünü icrâ etmiştir!.

Kalp kararmasının veya körelmesinin işareti odur ki; kişi bilgi ezberciliği ve taklitle yaşamını sürdürüp; “Allah” adıyla işaret edilenin ahlâkıyla ahlâklanmaktan geri kalır!… Gününü, maddi zevklerle tüketip, taklit fiîllerle kendini tatmin eder!..

Erkekse, günü, yatakla-işi; kadınsa günü, yatakla-mutfak arasında geçer!… Yarın âhırette kendisine hiç bir yarar sağlamıyacak dünya işleriyle ömrünü tüketir!… Hatta dünyası eskisinden daha da mâmur olur; ki bu da “MEKR”in sonucudur!…

“Allah” adıyla işaret edileni idrak ve günlük yaşamda, O’nun bakışıyla yaşamak kavramından ne kadar uzak olduğunu; başta “kader” olmak üzere, imana taalluk eden konularda imanının gereğini yaşamaktan uzak olması yüzünden ne kadar yandığını; bunun sonucunun kendisini âhırinde de nasıl bir cehenneme ulaştıracağını idrak bile edemez!.

İnsan daima bulunduğu yerden ilerler bir başka noktaya doğru, düşüncesi istikametinde… Eğer düşüncesi isabetli ise, o yolda ilerler ve açılımları artar… Eğer düşüncesi yanlış ise, o takdirde de hakikattan uzaklaşarak, taklitte kendine karargah kurar!… Taklitte kalmak ise, en büyük cezalanmadır İslâmı kabul eden için…

“Mekr”, insanın, taklitte olduğu halde, kendini tahkik ehli olarak zannetmesinin adıdır!.

Eğer bir kişi, iman bilgisiyle yaşıyor; fakat iman esaslarının gerektirdiği şekilde yaşamı ve olayları değerlendiremiyorsa; o kişi “mekr”e uğramışlardandır ki; bundan kurtulması da ancak Allah’a tevbe etmesine bağlıdır!. Karşısındakine “hakkettiğini” vermesine bağlıdır!.

Allah’a tevbe ise, kişinin yanlış düşündüğünü idrak edip, bundan vazgeçmesi hâlinin adıdır!. Yanlışta yürürken de bunu farkedebilmek muhakkak ki, çok güçtür!…

Önemli olan, “mekr”e uğramamaktır!…

Bunu şöyle de izah edebiliriz…

O sebebledir ki, bizler düşüncelerimize hâkim olmak; ve hangi konu içinde olursak olalım, o konuya Allah gibi bakmak ve değerlendirmek; ya da en azından, iman esasları noktasından o konuyu ele alarak değerlendirmek zorundayız.

“Mekr” ateşini söndürecek tek unsur ise iman esalarına göre yaşamı değerlendirmek ve geçmişteki yanlışlarına tevbe edebilmektir.

Tevbenin kabulünün alâmeti ise, kişinin daha önceki yanlışına yol açan davranış ve değerlendirmelerinden arınmasıdır. Bu arınma kendisinde oluşmadığı sürece, o kişinin tevbesi kabul olunmuş değildir… Bu arınma, Kur’ânda “tevbe-i nasûh” olarak anlatılır..

Bunun da işareti, kişinin, “Allah Rasulü”nün yolunda yürümeye başlamasıdır…

“Allah Rasulü”nün yolunda yürümek, onun gibi oturup kalkmak, onun gibi yiyip içmek; onun kullandıklarını kullanıp, kullanmadıklarını kullanmamak değildir!.

“Allah Rasulü”nün yolunda yürümek demek, O Zâtın beşeriyetinin ve yaşadığı devir ve ortamın şartlarının gereklerini taklit değil; “Allah Rasul”lüğünün gereği olarak insanlara verdiği hizmetin, devamı yolunda görev yapmak demektir!. Bu husus çok iyi anlaşıla!.

“Allah Rasulü”nün yolunda hizmet vermeyi bizlere kolaylaştırsın!.